یادم میاد یه زمانی با دو تا از دوستام قرار گذاشتیم

که حداقل تا 5 سال پیش هم بمونیم

و روز و شبمون با هم بگذره ... سال اول گذشت

سال دوم

رسیدیم سال سوم یکیشون جدا شد

میدونی چی شدم شکستم خورد شدم

مردم از دوریش

تو این سه سال موقعیت داشتم برا جدایی اما نرفتم

زندگیم زیر و رو میشد اگه می رفتم

شاید خیلی بهت از شرایطی که توش قرار داشتم

اما موندم

چون پایبند بودم تعهداتم

حتی اگه احمقانه بود

یه چیز دستگیرم شد

آدما همه مثل هم نیستن

یاد اون آهنگ از گوگوش افتادم که گفن آدما از آدما زود سیر میشن

آدما از عشق هم دلگیر میشن

آدما رو عشقشون پامیذارن

آدما آدمو تنها میذارن

...

تو روابطم حس میکنم خیلی درگیر میشم

دل میبندم

دلتنگ میشم

بی تابی میکنم

و تنها می مونم

میدونی اشتباه از خودمه

باید سخت تر باشم

کسی رو توی دلم راه ندم

حداقل اونایی رو که موندنی نیستن

دیگه می ترسم ازاینکه باز این تسلسل برام اتفاقمی افته

با خودم میگم سخت باش

مردم همه طوری هستن که برای دمی طالب ارتباطن

حوصله و وقت موندن رو ندارن

حد اقل تو دل تو

بذار برن

اصلا راشون نده

توان تو دیگه کمه

کم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: